TETRAS presentations

Δείτε εδώ μια σύντομη παρουσίαση της TETRAS Consultants και μια εκτεταμένη παρουσίαση των εργαλείων και τεχνικών της.

Μεταμορφώσεις για όλους, γρήγορα, εύκολα και οικονομικά!

-Βαρεθήκατε το σπίτι σας; Αλλάξτε το μ' ένα τηλεφώνημα. Το ειδικευμένο συνεργείο μας θα σας προτείνει ό,τι ταιριάζει καλύτερα στο χώρο σας! -Φαίνεστε γερασμένη ενώ είστε πολύ νεώτερη; Σας ενοχλεί κάτι στην εικόνα σας; Αλλάξτε το μ' ένα τηλεφώνημα. Οι ειδικοί μας θα σας ξαναδώσουν τη χαμένη σας γοητεία και θα ανανεώσουν και τη γκαρνταρόμπα σας!

Τρεις εκπομπές που παίζονται στα κανάλια αυτο τον καιρό, μιά κοινή υπόσχεση που δίνουν ανά τους αιώνες όλοι οι πωλητές του κόσμου: "γρήγορα, χωρίς κόστος και κόπο, θα φροντίσουμε εμείς γι αυτό!". Μια υπηρεσία που υπόσχονται κι οι κάθε λογής σύμβουλοι και διαχει- ριστές της αλλαγής: οργανωσιακής, οικονομικής, πολιτικής, ακόμα και κοινωνικής (οι αθεόφοβοι)... Όλα μπορούν να γίνουν όπως πρέπει, με ακρίβεια και χωρίς πολλή φασαρία, φτάνει να υπάρχει τεχνογνωσία και αποφασιστικότητα. Η σχεδιασμένη αλλαγή στο απώγειό της. Όμως, παρ' όλο που τα πράγματα δεν εξελλίσσονται ποτέ έτσι, η υπόσχεση εξακολουθεί να πουλάει. Γιατί άραγε;
Αν και βαθιά μέσα μας όλοι γνωρίζουμε ότι παίρνει καιρό να γίνει η κάμπια πεταλούδα κι ότι η γέννα παίρνει εννιά μήνες (ή το λιγότερο επτά) και έχει πόνους, συνήθως δε είμαστε έτοιμοι να δεσμευθούμε για την αντίστοιχη διαδικασία της μεταμόρφωσης και τον χρόνο που απαιτεί. Γι αυτό και ελπίζουμε πως ίσως σταθούμε τυχεροί και ένα μαγικό ραβδί μας φτιάξει εξωτερικά (μια που όλα εκεί παίζονται σήμερα), χωρίς να χρειαστεί να μπούμε σε πολύ κόπο...
Σε μια βιωματική άσκηση που κάνουμε στα σεμινάριά μας, οι ομάδες των συμμετεχόντων ταξινομούν φλέγοντα ζητήματα της καθημερινό- τητάς τους, αναλόγως του τρόπου που θεωρούν κατάλληλο για τον χειρισμό τους, εκφράζοντας έτσι ανάγλυφα τις βαθύτερες αντιλήψεις και προσδοκίες τους γι αυτά. Με στατιστικό δείγμα 1000 και πλέον ατόμων έως τώρα, η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι η ελπίδα για αλλαγή είναι κάτι αδύνατο, άπιαστο. Πιστεύουν ότι οι όποιες αλλαγές δεν περνούν από το χέρι τους, αλλά είναι υπόθεση κι ευθύνη κάποιων από ψηλά ή απ' έξω κι ότι έως τότε θα συνεχίσουν να κάνουν ότι τους λένε (και ότι τους κάνουν). Είναι τόσο επαναλαμ- βανόμενο αυτό το μοτίβο και τόσο στερεότυπη η "δικαιολόγησή" του, που γίνεται κυριολεκτικά ανυπόφορο κι ίσως γι αυτό λειτουργεί σαν μαύρη τρύπα: μας βυθίζει περαιτέρω σ' έναν κόσμο χωρίς αύριο, στον οποίο καταδικάζουμε και τους γύρω μας, εκείνους στους οποίους συνήθως αποδίδουμε την ευθύνη των δικών μας επιλογών.

Στοχοθεσία και ενημερότητα

Εδώ και έναν αιώνα περίπου ξέρουμε από την κβαντική φυσική ότι ο παρατηρητής επηρεάζει το πείραμα, δηλαδή εστιάζοντας σ' έναν στόχο, χάνουμε χρήσιμες και κρίσιμες πληροφορίες. Επειδή τα πολλά λόγια περιττεύουν, δείτε αυτό το βίντεο και κάντε το τεστ ενημερότητας που σας προτείνει.

Το κρυμμένο δυναμικό

Αρκετές φορές στα σεμινάρια που κάνουμε για συγκρούσεις και διαπραγματεύσεις, κάποιοι από το ακροατήριο εκφράζουν τη πεποίθηση ότι τα πάντα είναι απλώς ζήτημα συσχετισμών, που μάλιστα είναι προκαταβολικά δεδομένοι, οπότε "πού να τρέχεις τώρα"... Αντί άλλης απάντησης ή ανάλυσης, να μια ιστορία από το Anecdote site, όπως την απέδωσε και την ανέβασε στο blog του ο Δημήτρης Δημητριάδης.

Ένα αγόρι γεννήθηκε δίχως δεξί χέρι. Όταν έγινε εννέα ετών, ζήτησε από τους γονείς του να ξεκινήσει μαθήματα καράτε. Εκείνοι ένιωσαν μεγάλη ικανοποίηση και σύντομα το αγόρι άρχισε να πηγαίνει στην τοπική σχολή καράτε. Το αγόρι ήθελε να λάβει μέρος σε κάποιους αγώνες και ρώτησε τον δάσκαλό του εάν αυτό ήταν εφικτό. Ο δάσκαλος του είπε ότι θα μπορούσε να λάβει μέρος σε αγώνες εφόσον τον άκουγε προσεκτικά και τον εμπιστευόταν. Ο δάσκαλος έδειξε στο αγόρι μία και μοναδική κίνηση. Το αγόρι, με μεγάλη αφοσίωση, προσπάθησε να μάθει την κίνηση, σύντομα όμως άρχισε να ανησυχεί γιατί τα άλλα αγόρια μάθαιναν μία σειρά από κινήσεις ενώ εκείνο μονάχα μία. Ζήτησε τότε από τον δάσκαλό του να του δείξει και άλλες κινήσεις, εκείνος όμως του αρνήθηκε ζητώντας να συνεχίσει να ασκείται στην μοναδική κίνηση που του είχε δείξει. Όταν ξεκίνησαν οι αγώνες το αγόρι κέρδισε τον πρώτο και τον δεύτερο γύρο του τουρνουά και τελικά όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος. Το αγόρι ήταν μπερδεμένο. Πώς τα είχε καταφέρει; Ρώτησε τον δάσκαλό του πώς ένα αγόρι με ένα χέρι και μόνο μία κίνηση κατάφερε να κερδίσει ένα τουρνουά καράτε νικώντας τα άλλα παιδιά. Ο δάσκαλος χαμογέλασε και είπε στο αγόρι πως υπήρχε μόνο μία άμυνα για την κίνηση που είχε μάθει και αυτή περιελάμβανε το πιάσιμο του δεξιού χεριού του επιτιθέμενου.

Φροντίζουμε πριν από σας για σας

Ακούω και διαβάζω όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό γνώμες και αναλύσεις περί της "ανάγκης ή μη να υιοθετήσει ο δημόσιος τομέας σύγχρονες μεθόδους μάνατζμεντ και αντιλήψεις που θέτουν τον πελάτη στο επίκεντρο". Πολλά ίσως θα μπορούσε να πει και να αντιλέξει κανείς σχετικά, όμως μια που εδώ δουλεύουμε με τις ιστορίες, ας πω μία που έχω βιώσει πολλές φορές.
Τα τελευταία χρόνια που διδάσκω θέματα διοίκησης σε σεμινάρια του δημοσίου, είχα την ευκαιρία να συναντήσω περισσότερους από 1000 δημόσιους υπαλλήλους όλων των βαθμίδων και από πολλές πόλεις της Ελλάδας. Είχα λοιπόν την δυνατότητα να τους ζητήσω να μας πουν μια ιστορία που θεωρούν χαρακτηριστική των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Οι περισσότερες (8 στις 10) ιστορίες που λέγονται και δουλεύουμε μ' αυτές αφορούν ενδοϋπηρεσιακά ζητήματα ή προβλήματα με άλλες υπηρεσίες παρά με τους πολίτες. Κάποιοι λένε πως αν οι ιστορίες των υπαλλήλων μιας επιχείρησης δεν περιλαμβάνουν τους πελάτες τους, τότε το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο για την επιχείρηση. Εδώ βεβαίως προβλέπεται τέτοιο για τους ... πελάτες!
Είχα επίσης την ευκαρία να τους ρωτήσω ποιες κατά την γνώμη τους είναι οι σημαντικότερες λειτουργίες του μάνατζμεντ. Το αποτέλεσμα έως τώρα είναι εντυπωσιακό: 9 στις 10 φορές οι συμμετέχοντες "ξεχνούν" να αναφέρουν την λέξη επικοινωνία, ενώ μόνον 1 φορά σε 50 σεμινάρια ειπώθηκε ότι της στοχοθεσίας πρέπει να προηγείται η αποτύπωση των αναγκών (που όμως ερμηνεύονται ως υπηρεσιακές και όχι των πολιτών). Η λησμονιά της επικοινωνίας δεν είναι δα και παράξενη: μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα ξεχνιούνται, πόσο μάλλον όταν "έχουμε πολύ δουλειά και μεγάλους στόχους να υλοποιήσουμε"... Όσο για τη στοχοθεσία, η εικόνα που μάλλον έχουν σχηματίσει είναι ότι έχει μια χροιά θεόπεμπτη - σαν να τη βάζει κάθε φορά ο ίδιος ο Φαραώ. Οι δε ανάγκες φαίνεται ότι καθορίζονται από τους ειδικούς, γεγονός που μου θυμίζει εκείνη τη γνωστή διαφήμιση των Αφων Λαμπρόπουλου: φροντίζουμε πριν από σας για σας!
Η πεποίθηση που πλέον σχηματίζω είναι πως πρόκειται για έναν ιδιότυπο
εργασιακό αυτισμό, για τον οποίο, περισσότερο κι από τους ίδιους, ευθύνονται όλοι εκείνοι που τιμολογούν διακηρύξεις και μοντέλα χωρίς εφαρμογή (τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους έλεγε η γιαγιά μου), αναπαράγοντας τελικά το μοτίβο του "τίποτα δεν αλλάζει εδώ". Κι αυτό είναι πολύ σοβαρότερο πρόβλημα κι από τον ίδιο τον αυτισμό, που κάποτε είναι και δημιουργικός.


Αυτο-επαληθευόμενη προφητεία

Ένα ανέκδοτο που μου είπε τις προάλλες ένας φίλος μου θύμισε την αυτο-επαληθευόμενη προφητεία στους οργανισμούς και τους πέριξ της (όποιας) εξουσίας χώρους. Το ανέκδοτο λοιπόν πάει ως εξής:
Σ’ ένα ινδιάνικο χωριό μαζεύτηκαν τον Μάϊο οι άντρες και ρώτησαν τον μάγο ‘‘τι χειμώνα θα κάνει φέτος, ήπιο ή βαρύ;’’. Ο γέρο-μάγος έριξε τα κόκκαλα, δεν του βγήκε όμως καθαρά η πρόβλεψη, γι αυτό και προτίμησε να πάει στα σίγουρα, οπότε τους είπε: ‘‘βαρύ’’. Ξεχύθηκαν λοιπόν οι ινδιάνοι στο βουνό τους κι άρχισαν να κόβουν δένδρα και να τα κάνουν ξυλεία.
Έφθασε το καλοκαίρι και ξαναπήγαν οι ινδιάνοι στον μάγο, έκαναν την ίδια ερώτηση, πήραν την ίδια απάντηση και έτρεξαν πάλι στο βουνό και συνέχισαν να κόβουν δένδρα και να τα κάνουν ξύλα. Μπήκε το φθινόπωρο και καθώς δεν έλεγε να κρυώσει ο καιρός, ξαναρώτησαν τον μάγο τι καιρό θα κάνει τον χειμώνα. Αυτός δεν μπορούσε πια να κάνει πίσω κι έτσι επέμεινε στην αρχική του πρόβλεψη.
Για καλό και για κακό όμως σκέφθηκε να πάει και να ρωτήσει στη πόλη των λευκών κάτω στον κάμπο, όπου εκεί είχαν και προηγμένα συστήματα μετεωρολογικών προβλέψεων. Φτάνοντας εκεί, ρώτησε τον υπάλληλο της τοπικής ΕΜΥ και κείνος με μεγάλη σιγουριά του είπε: ‘‘φέτος θα έχουμε αναμφίβολα βαρύ χειμώνα’’. Ανακου- φισμένος ο μάγος κίνησε να φύγει, κάτι όμως τον έκανε να ρωτήσει τον λευκό υπάλληλο πώς το ξέρει. Κι εκείνος, παίρνοντας το πιο φυσικό ύφος στον κόσμο του είπε: ‘‘μα δεν βλέπεις τους ινδιάνους, που έχουν κατεβάσει όλο το βουνό εκεί πάνω; Κόβουν ασταμάτητα ξύλα από την άνοιξη, κάτι πρέπει να ξέρουν αυτοί’’ !


Οι άνθρωποι στο χωριό μας

Κάποτε στην άκρη ενός χωριού ζούσε ένας γέρος. Μια μέρα ένας ταξιδιώτης που έφτασε στο χωριό από ένα μακρινό τόπο, πλησίασε τον γέρο και ρώτησε: ‘πώς είναι οι άνθρωποι του χωριού;’ Ο γέροντας τον κοίταξε και τον ρώτησε: ‘πώς βρίσκεις τους ανθρώπους στο δικό σου τόπο;’ Ο ταξιδιώτης σάστισε λίγο και μετά απάντησε πως το χωριό του ήταν γεμάτο έγκλημα, βία κι επιθετικότητα και οι άνθρωποι ήταν εντελώς αναξιόπιστοι. Τότε ο γέροντας μουρμούρισε λυπημένα: ‘νομίζω πως κι εδώ τα ίδια θα βρείς’.
Πέρασε λίγος καιρός κι ένας επόμενος ταξιδώτης σταμάτησε και ρώτησε τον γέρο ‘πώς είναι οι άνθρωποι στο χωριό αυτό;’ κι εκείνος ανταπάντησε πάλι: ‘πώς τους βρίσκεις στο δικό σου τόπο;’ Ο ταξιδιώτης χαμογέλασε και ξεκίνησε να λέει στον γέρο πόσο φιλικοί, καλοσυνάτοι και συμπονετικοί ήταν οι κάτοικοι στο χωριό του. Ο γέροντας τον κοίταξε, του χαμογέλασε πίσω και του είπε: ‘έτσι θα τους βρεις και δω’.
(πηγή: Shawn Callahan, Anecdote)